Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΠΙΣΚ. ΠΟΛΥΒΟΤΟΥ, Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ.

Ἔζησε στά τέλη τοῦ 7ου καί στίς ἀρχές τοῦ 8ου αἰώνα μετά Χριστόν. Ἀπό παιδί ἔμεινε καθαρός καί ἀκηλίδωτος σ' ὅλη του τή ζωή.

Ἐπίσης ὑπῆρξε ἐγκρατής, φιλεύσπλαχνος, φιλελεήμων καί γνώστης τῶν ἁγίων Γραφῶν. Ἔτσι στήν ἀρχή ἔγινε ἀναγνώστης, κατόπιν ὑποδιάκονος, διάκονος καί μετά πρεσβύτερος. Στό ἀξίωμα αὐτό, διακρίθηκε γιά τό συστηματικό κήρυγμα τοῦ θείου λόγου καί γιά τήν πρακτικότητα τῶν ὁμιλιῶν του. Ἀργότερα μέ κοινή γνώμη λαοῦ καί κλήρου, ἀναδείχτηκε ἐπίσκοπος Πολυβότου (ἀρχαία πόλη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας στή Φρυγία Σαλουτάρια, κοντά στίς Συννάδες. Ἐρείπια τῆς σώζονται στό σημερινό Μπουλβαντίν, κοντά στό Ἀφιόν Καρά Χισάρ). Ἀπό τή θέση αὐτή ὁ Ἰωάννης ὑπῆρξε ἄγρυπνος καί φιλόστοργος ποιμένας. Τήν ἐποχή πού ὁ βασιλιάς Λέων ὁ Ἴσαυρος κίνησε πόλεμο κατά τῶν ἁγίων εἰκόνων, ὁ ἐπίσκοπος Ἰωάννης διακρίθηκε γιά τά ὀρθόδοξα φρονήματά του καί τό θάρρος του, παρά τίς κακοποιήσεις πού δέχτηκε ἀπό τά βασιλικά ὄργανα. Ὅταν κάποτε στό Ἀμόριο τῆς Φρυγίας οἱ Ἀγαρηνοί ἅρπαξαν ἀρκετούς αἰχμαλώτους ἀπό τό ποίμνιό του, ὁ Ἰωάννης δέν δίστασε νά πάει στό στρατόπεδό τους καί νά ζητήσει τούς αἰχμαλώτους. Αὐτοί δέν δέχτηκαν, ἀλλά βαρεῖες ἀσθένειες ἄρχισαν νά πέφτουν στό στρατόπεδο καί τότε μέ τήν προσευχή τοῦ ὁ Ἰωάννης κατάφερε νά σταματήσει τό κακό καί ἔτσι οἱ Ἀγαρηνοί πρός ἀνταπόδοση, ἐλευθέρωσαν τό ποίμνιο τοῦ ἐπισκόπου Ἰωάννη. Τό τέλος τοῦ ἄξιου αὐτοῦ Ἱεράρχη, ὑπῆρξε ἥσυχο καί εἰρηνικό. Τό δέ τίμιο λείψανό του, ἔγινε αἰτία πολλῶν θαυμάτων.