Ο ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ.

Ὁ ἅγιος Μηνᾶς ἔζησε τόν 3ο αἰώνα μ. Χ., στά χρόνια του Μαξιμιανοῦ καί τοῦ Διοκλητιανοῦ. Οἱ γονεῖς τοῦ ἤσαν εἰδωλολάτρες, ἀλλά ὁ ἴδιος ἔγινε Χριστιανός στά ἐφηβικά του χρόνια. 

Ἀπό μικρός ἀναζητοῦσε τήν ἀλήθεια, ἐπειδή δέν τόν ἱκανοποιοῦσε ἡ σαρκική ζωή τῆς εἰδωλολατρίας καί ἔψαχνε, ἐκεῖνο τό ὁποῖο θά γέμιζε τήν ψυχή του καί θά ἔδινε ἀπάντηση στά ὑπαρξιακά του ἐρωτήματα. Μετά τήν ἐκπλήρωση τῶν στρατιωτικῶν του ὑποχρεώσεων ἀπεσύρθη σέ ἐρημικό μέρος, στό ὅρος Κυάτειο, ὅπου ἔζησε μέ νηστεία, ἐγκράτεια καί προσευχή γιά ἀρκετό χρονικό διάστημα. Κατόπιν ἐπέστρεψε πίσω στήν πόλη καί ὁμολόγησε τόν Χριστό μπροστά στούς εἰδωλολάτρες, μέ ἀποτέλεσμα νά συλληφθῆ καί νά ὑποστῆ φρικτά βασανιστήρια. Τοῦ ἔγδαραν τίς σάρκες μέ τρίχινα ροῦχα, τόν ἔριξαν στήν φωτιά καί τέλος τόν ἔσυραν σέ κακοτράχαλο δρόμο μέχρι πού ξεσχίσθηκαν τελείως οἱ σάρκες του. Ἐπειδή ὅμως ἐξακολουθοῦσε νά ζῆ, τόν ἀποκεφάλισαν καί ἔτσι ἔλαβε τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου,στό σημερινό Κοτυαῖο-Κιουτάχεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας,ὁπού τόν ἑόρταζαν μέ τιμές οἱ Ἕλληνες τῆς περιοχῆς πρίν ἀπό τήν Μικρασιατική καταστροφή.

Ἔλαβε ἀπό τόν Θεό τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας καί μέ τίς θεοπειθεῖς πρεσβεῖες τοῦ θεραπεύει ψυχικές καί σωματικές ἀσθένειες. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καταγράφει μερικά ἀπό τά πολλά θαύματα τοῦ Ἁγίου. Ἕνα ἀπό αὐτά εἶναι καί τό παρακάτω, στό ὁποῖο φαίνεται καθαρά τό πῶς ἐργάζεται ὁ Θεός, διά τῶν Ἁγίων Του, τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί τό πῶς λειτουργεῖ ὁ πνευματικός νόμος. "Ἕνας Χριστιανός καί ἕνας Ἑβραῖος ἤσαν ἀχώριστοι φίλοι καί ἐμπιστεύονταν πάντοτε ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Κάποτε, ὁ Ἑβραῖος ταξίδεψε καί ἐμπιστεύθηκε στόν φίλο του ἕνα χρηματικό ποσό, γιά νά τοῦ τό φυλάξη μέχρι νά ἐπιστρέψη. Αὐτό εἶχε γίνει ἀρκετές φορές. Ἀλλά ὁ Χριστιανός νικήθηκε ἀπό τό δαιμόνιό της φιλαργυρίας καί κράτησε τά χρήματα τοῦ φίλου του λέγοντάς του ὅτι, "αὐτή τήν φορά δέν μοῦ ἐμπιστεύθηκες χρήματα." Ὁ Ἑβραῖος στενοχωρέθηκε καί τοῦ ζήτησε νά ὁρκισθῆ στόν Ναό τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ. Πράγματι, πήγανε μαζί στόν Ναό καί ὁ Χριστιανός ὁρκίσθηκε ψέματα. Ὅταν βγῆκε ἀπό τόν Ναό προσπάθησε νά καβαλλικεύση τό ἄλογό του γιά νά φύγη, ἀλλά ἐκεῖνο ἀγρίευσε μέ ἀποτέλεσμα νά τόν ρίξη κάτω καί νά τοῦ πέση ἀπό τήν τσέπη ἕνα κλειδί καί ἡ χρυσή του σφραγίδα, χωρίς ὅμως νά τό ἀντιληφθῆ. Κατόπιν, ἀνέβηκε καί πάλι στό ἄλογο καί πῆγε μαζί μέ τόν φίλο του, γιά νά φᾶνε μαζί. Τήν ὥρα πού ἔτρωγαν ἦλθε ἕνας ὑπηρέτης, ὁ ὁποῖος ἔψαχνε τόν Ἑβραῖο, γιά νά τοῦ παραδώση κάτι πού κρατοῦσε. Ὁ Ἑβραῖος ἀναγνώρισε τό πουγγί του μέ τά χρήματα καί τόν ἐρώτησε ποιός τοῦ τό ἔδωσε. Ἐκεῖνος εἶπε ὅτι τοῦ τό ἔδωσε ἕνας λαμπρός νέος, καβαλλάρης, καί τοῦ εἶπε νά τό παραδώση σέ ἐκεῖνον ἐκεῖ τόν Ἑβραῖο. Οἱ δύο φίλοι ἔμειναν νά κοιτάζουν μέ θαυμασμό ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Τότε, ὁ Ἑβραῖος θέλησε νά γίνη Χριστιανός καί βαπτίσθηκε, ὁ δέ Χριστιανός ζήτησε συγγνώμη ἀπό τόν φίλο του καί στήν συνέχεια ἐξομολογήθηκε, ἀφοῦ μετενόησε εἰλικρινά. Ὁ Θεός οἰκονόμησε ἔτσι τά πράγματα οὕτως ὥστε νά διορθωθῆ ὁ φταίχτης καί νά ὠφεληθῆ καί ὁ ἄλλος μέ τήν εἴσοδό του στήν Ἐκκλησία.

Ἡ φιλαργυρία εἶναι ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα πάθη. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, ὁ συγγραφέας τῆς "Κλίμακος", τήν ἀποκαλεῖ μυριοκέφαλο δαίμονα καί λέγει "ὅτι ἡ φυλαργυρία εἶναι προσκύνησις τῶν εἰδώλων, θυγατέρα τῆς ἀπιστίας, προφασίστρια νόσων, μάντις γηρατειῶν, ὑποβολεύς ἀνομβρίας, προμηνυτής λιμῶν" καί ὅτι "φιλάργυρος εἶναι ἐκεῖνος πού καταφρονεῖ τίς εὐαγγελικές ἐντολές καί τίς παραβαίνει ἐνσυνείδητα". Ἡ φιλαργυρία φυγαδεύει τήν ἀγάπη, γιατί ὁ φιλάργυρος εἶναι ἀδύνατον νά εἶναι φιλόθεος καί φιλάνθρωπος, ἐπειδή αὐτά εἶναι ἀντίθετα μεταξύ τους. Σπρώχνει τόν ἄνθρωπο στόν σκοτεινό δρόμο τοῦ ψεύδους, τῆς κλοπῆς καί τῆς φρικτῆς μοναξιᾶς, ἀφοῦ μέ τόν παραπάνω τρόπο συμπεριφορᾶς χάνεται οὐσιαστικά ἡ φιλία καί ἡ ἐπικοινωνία. Ὁ φιλάργυρος προσπαθεῖ νά χορτάση τήν φιλαργυρία του, ἀλλά τελικά παραμένει ἀχόρταγος, ἀφοῦ ὅσο περισσότερα ὑλικά ἀγαθά ἀποκτᾶ, τόσο αὐξάνει ἡ ἐπιθυμία του νά ἀποκτήση καί ἄλλα. Εἶναι σκληρός καί ἀνελεήμων "καί ποτέ δέν θά κάνη καθαρά προσευχή". Στήν πραγματικότητα εἶναι ἀξιολύπητος, ἐπειδή "δέν θά λείψουν ποτέ ἀπό τόν φιλάργυρο ἡ ὀργή καί ἡ λύπη".

Ἡ φιλαργυρία, πού εἶναι γέννημα τῆς φιλαυτίας, θεραπεύεται "μέ τήν ἀκλόνητη πίστη καί τήν μνήμη τοῦ θανάτου". Ἡ φιλαυτία, πού εἶναι ἀρρωστημένη ἀγάπη γιά τόν ἑαυτό μας, γεννᾶται ἀπό τήν ἀνασφάλεια καί τόν φόβο τοῦ θανάτου. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὑπερβαίνη τόν θάνατο στά ὅρια τῆς προσωπικῆς του ζωῆς, διά τῆς μετανοίας καί τῆς ἄρσεως τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ὅταν ἀγωνίζεται νά ἐφαρμόζη στήν ζωή τοῦ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε γίνεται φιλόθεος καί φιλάνθρωπος.

Στήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μᾶς τονίζεται καί τό ὅτι ἡ φιλαργυρία δέν εἶναι ἀποκλειστικό γνώρισμα τῶν πλουσίων, ἀλλά ὑπάρχουν καί φτωχοί πού εἶναι φιλάργυροι, ὅπως ὑπάρχουν καί πλούσιοι πού εἶναι εὔσπλαχνοι καί ἐλεήμονες. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἀναφέρει ὡς παράδειγμα τόν πατριάρχη Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος ἄν καί ἦταν πλούσιος, ἐν τούτοις ὄχι μόνον ἐσώθη, ἀλλά ἔγινε καί τόπος τῶν σωζομένων, ἐπειδή ἦταν φιλόθεος καί φιλάνθρωπος. Καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς "Κλίμακος", ὁμιλώντας γιά τήν φιλαργυρία ἀναφέρεται στόν Ἰώβ, πού εἶχε ἄφθονα ὑλικά ἀγαθά, καί λέγει ὅτι "στόν Ἰώβ δέν ὑπῆρχε ἴχνος φιλαργυρίας? γι'; αὐτό καί ὅταν τά στερήθηκε ὅλα, ἔμεινε ἀτάραχος".

Οἱ Ἅγιοι, ἐπειδή εἶναι φιλόθεοι εἶναι καί φιλάνθρωποι. Εἶναι οἱ φίλοι του Θεοῦ, ἀλλά καί οἱ καλύτεροι φίλοι καί προστάτες, ἰδιαίτερα τῶν ἀδικουμένων, πού δέν ἀνταποδίδουν τήν ἀδικία, ἀλλά καί ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι προσεύχονται καί ἐπικαλοῦνται τίς πρεσβεῖες τους.