Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΜΕΡΤΙΟΣ.

Ἦταν στρατιωτικὸς ἐπὶ Διοκλητιανού. Σὰ γνήσιος χριστιανός, διακρινόταν γιὰ τὴν ἀνδρεία του καὶ τὸ λευκὸ καὶ ἀκηλίδωτο χαρακτήρα του. 

Καταγγέλθηκε στὸν αὐτοκράτορα, ὅτι λάτρευε τὸν Ἰησοῦ καὶ διατάχθηκε ἀμέσως νὰ παρουσιασθεῖ μπροστά του. Ὃ Μέρτιος παρουσιάσθηκε μὲ εὐλάβεια, ἀλλὰ καὶ μὲ σεμνὴ καὶ ἄφοβη γενναιότητα. Ὃ αὐτοκράτορας θαύμασε τὸ παράστημα τοῦ στρατιώτη του, καὶ σκυθρωπὸς καὶ βαρὺς διέταξε τὸ Μέρτιο νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ὃ Μέρτιος ἀρνήθηκε. Τότε ὃ Διοκλητιανὸς διέταξε νὰ τοῦ ἀφαιρέσουν τὴν στρατιωτικὴ ζώνη. Ἢ προσβολὴ ἦταν μεγάλη, ἂλλ' ὃ Μέρτιος τὴν ὑπέμεινε μὲ καρτερία. Ἀτιμία του θὰ ἦταν, ἂν καταπατοῦσε τὰ στρατιωτικά του χρέη, τὰ ὁποῖα ὅμως εἶχε τόσο τιμήσει, γιατί λοιπὸν νὰ θλιβεῖ; Κατόπιν τὸν μαστίγωσαν, ἀλύπητα καὶ σκληρά. Ἂλλ' ἐνῶ κομμάτια ἔπεφτε ἢ σάρκα ἀπὸ τὸ σῶμα του, ἢ ψυχὴ τοῦ ἔμενε καρτερικὴ καὶ νικήτρια. Ἔτσι ὅπως ἦταν βαριὰ πληγωμένος, τὸν ἔριξαν ὀτὴ φυλακή. Μετὰ ὀκτὼ ἥμερες, αἰσθάνθηκε ὅτι ἢ ὥρα τοῦ τέλους τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ εἶχε πλησιάσει. Ἢ ψυχὴ τοῦ σκίρτησε, ἔχοντας ὓπ' ὄψιν της ὅτι θὰ πήγαινε στὸν βραβευτῆ καὶ μισθαποδότη Κύριο. Εὐχαριστοῦσε λοιπὸν τὸ Θεό, διότι ἔφευγε ἀπὸ τὴ γῆ καὶ μάλιστα διότι τὸν ἀξίωσε νὰ φύγει μὲ τὴν τιμὴ τοῦ μαρτυρίου.