Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ.

Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος ἐξασκοῦσε τό ἐπάγγελμα τοῦ τελώνη. Ὁ Χριστός τόν βρῆκε νά κάθεται στό τελωνεῖο καί τόν κάλεσε νά γίνη μαθητής Του. 

Ὁ Λευΐς, αὐτό ἦταν τό ἀρχικό του ὄνομα, τόν ἀκολούθησε καί στήν συνέχεια, γιά νά πανηγυρίση τό γεγονός τῆς κλήσεώς του στό ἀποστολικό ἀξίωμα, παρέθεσε τράπεζα πρός τιμήν τοῦ Χριστοῦ, στήν ὁποία παρακάθησαν πολλοί τελῶνες καί ἁμαρτωλοί. Τό γεγονός αὐτό προκάλεσε τόν φθόνο τῶν Φαρισαίων καί ἀγανακτισμένοι ρώτησαν τούς Ἀποστόλους, γιατί ὁ Διδάσκαλός τους τρώει καί πίνει μέ τούς τελῶνες καί τούς ἁμαρτωλούς. Τήν ἀπάντηση τούς τήν ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, λέγοντάς τους ὅτι δέν ἔχουν ἀνάγκη γιατροῦ οἱ ὑγεῖς, ἀλλά οἱ ἄρρωστοι καί ὅτι ἦλθε νά καλέση σέ μετάνοια τούς ἁμαρτωλούς καί ὄχι τούς δικαίους. Φυσικά οἱ Φαρισσαῖοι δέν ἤσαν δίκαιοι, ἀλλά ὑποκριτές. Θεωροῦσαν ὅμως τόν ἑαυτό τούς δίκαιο καί τούς ἄλλους ἁμαρτωλούς.

Μετά τήν Πεντηκοστή ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος κήρυξε τό Εὐαγγέλιο στήν Αἰθιοπία καί ἐτελειώθη διά μαρτυρικοῦ θανάτου, ἀφοῦ μετά ἀπό σκληρά βασανιστήρια τόν ἔκαψαν. Πρίν τόν μαρτυρικό θάνατό του κατάφερε νά μεταστρέψη πολλούς στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἁγία ζωή του καί τά θαύματα τά ὁποῖα ἐπετέλεσε. Ἀλλά καί μετά τό μαρτυρικό του τέλος τό ἅγιο λείψανό του θαυματουργοῦσε καί μετέστρεψε στήν ἀληθινή πίστη τόν βασιλέα τῶν Αἰθιόπων, ὁ ὁποῖος στήν συνέχεια ἔγινε Ἐπίσκοπος. Ἔγραψε τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, στήν ἑβραϊκή γλώσσα, γιά τούς Χριστιανούς τῆς Παλαιστίνης, οἱ ὁποῖοι ἐδιώκοντο (ἱερός Χρυσόστομος).

Ὁ βίος καί ἡ πολιτεία τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα:Πρῶτον. Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος, ὅπως εἴδαμε, ἦταν τελώνης καί οἱ τελῶνες τήν ἐποχή ἐκείνη ἐθεωροῦντο ἁμαρτωλοί. Ἡ ἐργασία τούς ἦταν νά εἰσπράττουν τούς φόρους ἀπό τόν λαό καί φαίνεται ὅτι κάποιοι ἀπό αὐτούς ἔκαναν κατάχρηση ἐξουσίας. Εἶναι γνωστή ἡ περίπτωση τοῦ τελώνη Ζακχαίου, πού φιλοξένησε στό σπίτι τοῦ τόν Χριστό. Αὐτός μετενόησε εἰλικρινά καί θέλοντας νά δείξη ἔμπρακτα τήν μετάνοιά του ὑποσχέθηκε δημοσίως ὅτι θά μοιράση τά μισά ἀπό τά ὑπάρχοντά του στούς πτωχούς καί ὅτι θά ἀποδώση στό τετραπλάσιο ὅλα ὅσα χρωστάει σέ ἐκείνους, τούς ὁποίους συκοφάντησε. Ὁ Χριστός δέν ἀποστρεφόταν τούς ἁμαρτωλούς. Ἄλλωστε γι'; αὐτό ἐνηνθρώπησε, γιά νά τούς ὁδηγήση στήν μετάνοια καί τήν σωτηρία.

Ὁ Ματθαῖος ἦταν καλοπροαίρετος ἄνθρωπος, ἀγαποῦσε τόν Χριστό καί ἤθελε νά γίνη μαθητής του. Ἦταν ἕτοιμος νά τόν ἀκολουθήση, γι'; αὐτό μόλις ἔλαβε τήν πρόσκληση ἀπό τόν Χριστό ἀνταποκρίθηκε ἀμέσως. Ὅσοι ἔχουν ἀγαθή προαίρεση, ἀργά ἤ γρήγορα βρίσκουν τόν δρόμο τους, ἐπειδή τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ δέν ἐγκαταλείπει ποτέ τόν ἄνθρωπο, ἀλλά "τόν καταδιώκει πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς του". Ἄλλωστε τό πρῶτο κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ ἦταν κήρυγμα μετανοίας. Καί τόνισε ὅτι οἱ τελῶνες καί οἱ πόρνες μᾶς προάγουν στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. "Καί προαρπάζουσιν αὐτήν (τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ) Φαρισσαῖοι καί τελῶναι καί μοιχοί μεταποιούμενοι" (Μέγας Κανών). Γι'; αὐτό δέν πρέπει ποτέ νά κατακρίνουμε κανένα, παρά μόνον τόν ἑαυτό μας.Δεύτερον. Ἡ μετάνοια γιά νά ἔχη οὐσιαστικά ἀποτελέσματα πρέπει νά εἶναι εἰλικρινής καί νά συνδέεται μέ τήν ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν ἐνώπιόν του Πνευματικοῦ, ὅπως καί ἡ ἐξομολόγηση γιά νά εἶναι ἀληθινή καί νά ὁδηγῆ στήν σωτηρία πρέπει νά προϋποθέτη εἰλικρινῆ μετάνοια. Γιατί ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού κατά κάποιο τρόπο μετανοοῦν γιά τίς ἁμαρτίες τους, ἀλλά δέν τίς ἐξομολογοῦνται στόν Πνευματικό. Ὅπως ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι πού ἐξομολογοῦνται χωρίς νά μετανοοῦν εἰλικρινά, ἀλλά ἀπό συνήθεια, γιά νά κοινωνήσουν τίς μεγάλες γιορτές. Ὅποιος μετανοεῖ εἰλικρινά, ἐξομολογεῖται τίς ἁμαρτίες τοῦ ἐνώπιόν του Πνευματικοῦ καί λαμβάνει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του ἀπό τόν Χριστό. Γιατί τίς ἁμαρτίες δέν τίς συγχωρεῖ ὁ Ἱερεύς, ἀλλά ὁ Χριστός διά τοῦ Ἱερέως. Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι μυστήριο καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ φωτίζει τόν Πνευματικό, ἀνάλογα μέ τήν δεκτικότητά του, ἀλλά ἀνάλογα καί μέ τήν διάθεση πού ἔχει ὁ ἐξομολογούμενος νά ἐφαρμόση ὅσα θά ἀκούση καί νά ἀγωνισθῆ νά μεταμορφώση τά πάθη του, τά ὁποία γίνονται αἰτία τῆς ἁμαρτίας. Σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἄνθρωπου εἶναι νά λάβη τό Ἅγιον Πνεῦμα (ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ) καί αὐτό θά γίνη ἄν προηγηθῆ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου, ἤτοι κάθαρση ἀπό τά πάθη. Γι'; αὐτό καί ὁ Πνευματικός ἔχει χρέος νά βοηθᾶ τόν ἄνθρωπο νά μεταμορφώση τά πάθη του.

Τίς μεγάλες γιορτές τοῦ ἔτους, δηλαδή τρεῖς ἤ τέσσερεις φορές τόν χρόνο, προσέρχονται πολλοί ἄνθρωποι νά κοινωνήσουν καί μερικοί ἀπό αὐτούς τό θεωροῦν ἀνάγκη νά ἐξομολογηθοῦν. Κάτι σάν ἔθιμο δηλαδή. Πηγαίνουν στόν Πνευματικό καί λένε συνήθως, δέν ἔχω τίποτε, διάβασέ μου τήν εὐχή νά κοινωνήσω. Κι'; ἄν τούς πιέσης λίγο λένε "δέν ἔχω καί τίποτα σπουδαῖο, δέν σκότωσα, δέν ἔκλεψα κ.λ.π., τί νά πῶ, σάν ἄνθρωποι ἁμαρτάνουμε". Αὐτό δέν εἶναι μετάνοια, ἀλλά οὔτε καί ἐξομολόγηση. Ὅποιος μετανοεῖ εἰλικρινά, ἐπιθυμεῖ νά ἀλλάξη ζωή καί δέν διακαιολογεῖ τόν ἑαυτό του, ἀλλά ἀποδύεται σέ μία κοπιώδη προσπάθεια, μέ τήν καθοδήγηση τοῦ Πνευματικοῦ, νά καθαρισθῆ ἀπό τά πάθη. Καί κοινωνεῖ τῶν ἀχράντων μυστηρίων, ὅποτε κρίνει ὁ Πνευματικός καί ὄχι ὅποτε κρίνει ὁ ἴδιος. Ἡ συχνή θεία Κοινωνία, μέ τήν εὐλογία πάντοτε τοῦ Πνευματικοῦ, στηρίζει τόν ἄνθρωπο καί τόν προφυλάσσει ἀπό τήν μανία τοῦ διαβόλου. "...ἴνα μή ἐπί πολύ ἀφιστάμενος τῆς κοινωνίας σου, θηριάλωτος ὑπό τοῦ νοητοῦ λύκου γένωμαι".

Ὑπάρχει δυστυχῶς μία σύγχυση γύρω ἀπό τά θέματα αὐτά. Μέ τά λίγα αὐτά πού τηλεγραφικά ἀναφέραμε, θέλουμε νά δώσουμε ἀφορμή στούς σοφούς νά γίνουν σοφότεροι. Πάντως ἕνα πράγμα εἶναι σίγουρο. Ὅτι πνευματική ζωή χωρίς Πνευματικό ὁδηγό δέν ὑπάρχει.