Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΜΕΤΕΩΡΙΤΗΣ.

Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Μετεωρίτης.

Στά 1303 εἶδε τό φῶς τοῦ κόσμου ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος, στήν Νέα Πάτρα. Μόλις 16 χρονῶν ξεριζώθηκε ἀπό τήν πατρίδα του, καθώς Φράγκοι κατακτητές τήν κατέλαβαν, τό 1319. Τότε ἦταν πού ἔφυγε γιά τή Θεσσαλονίκη κι ἀπό κεῖ γιά τό εὐλογημένο Ἅγιον Ὅρος.

Στήν μεγάλη μοναχική μητρόπολη ὅμως, τηροῦσαν μία εὐλαβῆ συνήθεια, καί δέν δέχονταν ἀγένειους νέους, πρός ἀποφυγήν τοῦ σκανδαλισμοῦ τῶν πατέρων καί βέβαια γιά τήν πλήρη ὡρίμανση τῶν. Μέ ἀπογοήτευση τότε ἀναχώρησε ὁ Ἀθανάσιος καί περιπλανήθηκε σέ πολλά μέρη. Πῆγε καί στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου γνώρισε τόν περίφημο Γρηγόριο τόν Σιναΐτη, κι ἀργότερα μετέβηκε στήν Κρήτη, κι ὅταν ἀπέκτησε ἡλικία, στά 30 τοῦ χρόνια, ξαναγύρισε γιά νά μείνει στό Ὅρος. Διέμεινε σέ μία περιοχή πού ἀνήκει στήν Μονή Ἰβήρων. Ἀπό ἐκεῖ, τόν κάλεσαν οἱ πατέρες Γρηγόριος ὁ Πολίτης καί Μωυσῆς, καί τοῦ μετέδωσαν τό μοναχικό καί ἀγγελικό σχῆμα.

Τήν ἐποχή ἐκείνη ἔκαμαν πολλές ἐπιδρομές στό Ἅγιον Ὅρος οἱ Τοῦρκοι. Πολλοί μοναχοί αἰσθάνθηκαν ἀνασφάλεια καί κατέφυγαν στά ἐνδότερά της ἠπειρωτικῆς χώρας γιά προστασία. Τό ἴδιο συνέβη τήν ἴδια περίπου ἐποχή μέ τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά. Ἀνάμεσα στούς μοναχούς πού ἀποφάσισαν νά αὐτοεξοριστοῦν ὑπῆρξαν κι ὁ Γρηγόριος ὁ Πολίτης μέ μαθητές τοῦ τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο καί τόν Γαβριήλ. Ἔτσι ἡ σεπτή αὐτή τριάδα μέ ἰδιάζουσα πνευματικότητα κατευθύνθηκαν δυτικά, πέρασαν τήν Θεσσαλονίκη καί τήν Βέροια κι ἀνέβηκαν εὐλαβικά γιά προσκύνημα στή Σκήτη.

Τό ἀκριβές μέρος τῆς παραμονῆς τους δέν εἶναι γνωστό. Σκήτη Βεροίας ὀνομάζεται ὅλη ἡ κοιλάδα τοῦ Ἁλιάκμονα, ἡ ὀποί ἀαριθμοῦσε πολλές μονές. Καταχραστικῶς βεβαίως ἀναφέρεται ὡς τόπος διαμονῆς ἡ Μονή τοῦ Προδρόμου, ἡ ὁποία ἐκείνη τήν ἐποχή ἴσως νά μήν ὑφίστατο ἀκόμη.

Κατά τήν μαρτυρία τοῦ Γέροντα τοῦ Ἁγίου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Πολίτου, ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος λάτρευε τήν ἡσυχία κι ἀποστρέφονταν τήν ταραχή τῆς πόλεως. Ἔτσι ἄν καί πάρα πολλοί τους κατατρέχαν γιά νά τούς κρατήσουν στήν διακονία τῆς πόλης, αὐτοί ἔψαχναν μέρη νά ἡσυχάσουν. Στή Σκήτη ἔφθασαν τό 1340, τέσσερα-πέντε χρόνια μετά τήν ἀναχώρηση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Ἡ παράδοση μᾶς διασώζει πώς ἐδῶ, διέτριψαν τρία χρόνια. Ἀλλά ἡ καρδιά τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου ἐτρώθη καί ἐστερεώθη ἀκραιφνῶς πλέον στήν ἀναζήτηση τῆς ἡσυχίας. Ὄχι τῆς ἁπλῆς ἡσυχίας, ἀλλά τῆς ἀπόλυτης μόνωσης καί ἀνύψωσης στούς πνευματικούς οὐρανούς. Γιά τόν λόγο αὐτό σκίρτησε ἡ καρδιά τοῦ σαραντάχρονου Ἁγίου ὅταν ἄκουσε ἀπό τά χείλη τοῦ Ἐπισκόπου Σερβίων Ἰακώβου πώς νοτιώτερα ὑπῆρχαν βράχια πανύψηλα πού οὔτε ἀετοί δέν φωλιάζαν. Ἐκεῖ εἶχε δεῖ ἀσκητές νά μήν μιλοῦν σέ κανένα καί νά κρύβονται ὅσο πιό ἀπόμερα γίνεται.

Σχεδόν ἀμέσως ὁ Ἅγιος ἔβαλε μετάνοια στούς ἀδελφούς, ἄφησε τή Σκήτη Βεροίας καί ξεκίνησε γιά τά Μετέωρα. Ἐκεῖ ἀνέβηκε στόν ψηλότερο καί μεγαλύτερο βράχο, κι ἔχτισε τό πρῶτο μοναστήρι τῶν Μετεώρων, πρός τιμήν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Κι ἐκεῖ κοιμήθηκε στά 1373 συμπληρώνοντας τά ἑβδομήντα του χρόνια. Ἡ μνήμη τοῦ τελεῖται στίς 20 Ἀπριλίου μαζί μέ τοῦ συνκτίτωρά του, Ἁγίου Ἰωάσαφ. Ἄν καί προϋπῆρξαν ἐρημίτες στά Μετέωρα, ἡ πρώτη ὁλοκληρωμένη Μονή κτίσθηκε ἀπό τούς δύο Ἁγίους, γιά τοῦτο θεωροῦνται διοργανωτές τῆς μοναχικῆς πολιτείας τῶν ἱερῶν βράχων.