ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΜΦΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΑΙΔΕΣΙΟΣ.

Ἅγιοι Ἀμφιανός καί Αἰδέσιος

Ὁ μάρτυς Ἀμφιανός πηγαίνει γιά σπουδές στά ἐκπαιδευτήρια τῆς Βηρυττοῦ, πανεπιστημιακῆς κυψέλης τῆς ἐποχῆς, πού μάλιστα φημιζόταν γιά τίς νομικές κυρίως σπουδές. Ἐπιστρέφει στήν πατρική ἑστία ἀλώβητος ἀπό τίς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ πού παραμόνευαν σέ μία μεγάλη καί κοσμοπολίτικη πόλη, ὅπως ἡ Βηρυττός. Μή μπορώντας νά ὑποφέρει τή συμβίωση μέ τήν οἰκογένειά του καί τούς συγγενεῖς του λόγω τῆς διαφορετικότητας τοῦ πνεύματος πού τούς διακατεῖχε, καταφεύγει στήν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης, συγκατοικεῖ ἐκεῖ μέ τόν κατοπινό μάρτυρα Πάμφιλο καί τούς μαθητές του καί ἀσκεῖται μαζί τους.

Τό τρίτο ἔτος τοῦ δεύτερου διωγμοῦ κατά τῶν Χριστιανῶν, γύρω στό 305μ.χ, ἀποστέλλονται γράμματα ἀπό τόν αὐτοκράτορα Μαξιμίνο τόν Β΄ νά θυσιάσουν ὅλοι οἱ κάτοικοι ἀνεξαιρέτως σέ εἰδωλολατρικούς ναούς. Καθώς ὁ ἄρχων τῆς Καισάρειας τῆς Παλαιστίνης Οὐρβανός ἑτοιμάζεται νά θυσιάσει στά εἴδωλα, τόν πλησιάζει ὁ Ἀμφιανός προσπερνώντας μέ τόλμη τή στρατιωτική παράταξη, τοῦ πιάνει τό χέρι καί τόν ἐμποδίζει νά τελέσει τή θυσία. Ἐλέγχει τόν ἄρχοντα λέγοντάς του ὅτι δέν μπορεῖ νά θυσιάζει στούς δαίμονες καί στά εἴδωλα καί νά ἐγκαταλείπει τόν ἕνα καί ἀληθινό Θεό.

Οἱ στρατιῶτες τοῦ ἡγεμόνα τόν ἁρπάζουν, τόν χτυποῦν, τόν κλωτσοῦν, τοῦ σπάζουν τό στόμα, τόν ὁδηγοῦν στό δεσμωτήριο καί τόν ὑποβάλλουν στή φάλαγγα. Τήν ἑπόμενη, τοῦ ξεσκίζουν τά πλευρά, τά σπλάχνα, τό πρόσωπο καί τόν αὐχένα ὥστε παραμορφώνεται τό νεανικό του κάλλος. Τοῦ περιτυλίσσουν τά πόδια μέ λινά ὑφάσματα ποτισμένα μέ λάδι καί τά ἀνάβουν μέ φωτιά.

Ὁ Ἀμφιανός ἀντιστέκεται μέ ἀνδρεία χωρίς νά ὑποχωρήσει κατ’ ἐλάχιστον ἀπό τήν πίστη του. Ὁδηγεῖται στό δεσμωτήριο καί μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες ρίχνεται στή θάλασσα. Τότε, γίνεται ἰσχυρός σεισμός καί ἡ πόλη ταράσσεται ὁλόκληρη, ἐνῶ συγχρόνως τό σῶμα τοῦ ἁγίου ἐκβράζεται ἀπό τή θάλασσα.

Παρόμοια ἡ πίστη καί ἡ δυναμικότητα τοῦ ὁμοπάτριου ἀδελφοῦ του, Αἰδέσιου. Ὁ Αἰδέσιος ἦταν περισσότερο μορφωμένος ἀπό τόν ἀδελφό του Ἀμφιανό καί εἶχε μείνει περισσότερο χρόνο κοντά στόν Παμφίλο. Συνελήφθη τήν ἐποχή τοῦ ἴδιου διωγμοῦ καί εἶχε παραδοθεῖ στά μεταλλεῖα χαλκοῦ τῆς Παλαιστίνης. Μεταβαίνει στή συνέχεια στήν Ἀλεξάνδρεια ὅπου ἐκεῖ τόν περιμένει ὁ θρίαμβος τοῦ μαρτυρίου.

Ὁ δικαστής Ἱεροκλῆς (καί ἄρχοντας τῆς Αἰγύπτου) δέν περιορίζεται στήν ἐκτέλεση τῆς αὐτοκρατορικῆς διαταγῆς (θυσία τῶν κατοίκων στά εἴδωλα), ἀλλά παραδίδει χριστιανές παρθένους σέ πορνοτρόφους νά τίς ρίξουν στήν ἀσέλγεια. Ὁ Αἰδέσιος ἐλέγχει τόν Ἱεροκλῆ μέ τά λόγια του, ἀλλά καί τόν γρονθοκοπᾶ μέ τά ἴδια τοῦ τά χέρια, τόν πληγώνει καί τόν ρίχνει κάτω, θέλοντας ἔτσι νά τόν ἀποτρέψει ἀπό τό νά προσβάλλει τίς δοῦλες τοῦ Θεοῦ. Οἱ στρατιῶτες τοῦ ἡγεμόνα τόν συλλαμβάνουν, τόν βασανίζουν καί τέλος τόν καταβυθίζουν στή θάλασσα, ὅπως τόν ἀδελφό του Ἀμφιανό. Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τούς δύο μάρτυρες - φοιτητές τοῦ Χριστοῦ στίς 2 Ἀπριλίου.